กับคำว่า 'คิดถึง' .. ที่ต้องเก็บมันไว้เพียงในใจ ถึงจะอยู่ไกลตา หรืออยู่ใกล้..แม้ยืนตรงหน้า ก็พูด..ก็บอกออกมาไม่ได้
--ตรงนี้มี NC ร้อนแรง ไม่เหมาะกับผู้ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะนะคะ--
วิ่งมาชะงักอยู่หน้าประตูห้องตัวเองแล้วนึกขึ้นได้
แย่จริง! ปกติตอนเป็นคนธรรมดาหน้าตาน่ารักๆ .. ก็เห็นอยู่ว่าดาม่อนจะนอนปิดประตูมิดชิดด้วยนินา!!
นั่นสิ!! คนเย็นชาหน้าตาย..แต่ไม่ยอมทิ้งลายเสือผู้หญิงคนนี้ เขาเองก็ชอบจะเรียกสาวๆ จากคลับชั้นสูงมาเป็นเพื่อน...นอนจับมือ จ้องตา สวดมนต์ด้วยกันบ่อยๆ นี่สิ!! .. (ฟรองซัวส์บอกมาแบบนี้)
ว่าจะทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วนะเรื่องนี้ .. แต่หล่อนก็แอบน้อยใจเขาอยู่นิดหน่อยเอง..ใช่ไหมล่ะ? ...
เดี๋ยวนะ! .. นี่มันใช่เวลาจะมาเศร้าปนหึงหวงป่ะ!!
ฉันต้องหาทางเข้า ..ไปให้ดาม่อนแก้คำสาปนี้เสียก่อนสิ!! เดี๋ยวเรื่องอื่นค่อยมาดราม่ากันต่อ
เอาน่ะ! เข้าทางประตูไม่ได้ .. งั้น..ก็ต้องไปปีนเข้าทางหน้าต่าง
ใช่สิ!! เลาะไปทางระเบียงห้องก็ได้นี่นา ฉันเป็นแมวนะ ... ฉันต้องทำได้สิ!!
อือออออ ... แต่ว่าทำไมมันสูงปรู๊ดปรี๊ดเลยอ่ะ!!
ทุลักทุเล ..แต่ก็หาทางปีนป่าย.. สุดท้ายก็มุดเข้าทางช่องใต้เพดานทะลุมาเข้าหาเขาได้จนได้นั่นล่ะ แต่ว่ามันดันมาโผล่เอาตรงใต้คาน .. เหนือเตียงขนาดยักษ์ทรงโบราณสี่เสาของเขานี่แหละ
จ้องจะหาทางไต่ลงไปได้ แต่มันก็ไม่มีที่ให้ลงเลยนะ
ชะโงกมองดูบนเตียง..ก็..เอิ่มมมมม .. เป็นไปตามที่คาด
บนเตียงเห็นเพียงแผ่นหลังขาวจั๊วะ ของสาวนางหนึ่งที่กำลังขยับไหว..สวดมนต์เนิบนาบๆ .. อยู่บนร่างสีเข้มที่นอนยกสองแขนมาไพล่ของศีรษะ มองร่างสาวสวยด้วยสายตาเฉยเมย แต่นานๆ ที จึงจะเห็นเขาขยับมาจับเอวแม่สาวนั่นสักครั้ง
ดาม่อนเรียกผู้หญิงจากคลับชั้นสูงมาใช้บริการไม่ซ้ำหน้าอีกล่ะ .. เซ็งนะ .. แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่นา
ขอโทษนะคะที่เข้ามาขัดจังหวะ
แต่ธุระของฉันสำคัญกว่าค่ะ!!
หลับหูหลับตา ทิ้งดิ่งร่างสี่ขาลงมา ม้วนตัวตะกายอากาศอย่าง ..เอิ่มมมม.. ไม่ค่อยจะสง่างามอย่างที่วาดภาพเอาไว้นักหรอก
ตุบ!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ตัวไร!! ตัวอะไรอะ!!"
แหง๋ววววววว!! แอร๊ว!!
(ก็แมวไงล่ะ .. เห็นเป็นปลาสวายหรือไงฟร่ะ!!)
แผ่นหลังเนียนนุ่มๆ มันลื่นมากมาย ออนเน่ที่ทรงตัวเอาไว้ไม่อยู่ ตกกะใจ ทั้งจิกทั้งตะกายข่วนแผ่นเนื้อนวลขาวแควกๆ .. พอตั้งหลักได้ก็ตั้งท่าจะกระโจนหนีคดีที่เพิ่งหล่นลงมาก่อแล้วจู่ๆ ก็ถูกมือแข็งแกร่งคว้าคอเอาไว้ได้
.. อย่างรวดเร็วเกินไป .. หรือเปล่า!?
"กรี๊ดดดดดๆ! อ้ายเจ็บจังค่ะ เจ็บๆ!! ไอ้แมวบ้านี่มันโผล่มาจากไหนคะดาม่อน! โยนทิ้งไปค่ะ โยนมันทิ้งไป"
ดาม่อนถลึงตา .. ตาลุกวาบ .. ไม่เคยมีมนุษย์หน้าไหนกล้ามาสั่งเขา
แม่สาวที่ลืมตัวนึกกลัวจนตัวสั่นแล้วทีนี้ แต่ออนเน่ไม่ได้สนใจมากไปกว่าอาการหึงหวงส่วนตัว
"แหง๋ว!! ๆๆ"
ฟ่ออออออออออ ฟ่อ!! ...
(ตบป่ะ!! ตบป่ะล่ะ .. จะได้จบ!!) ...
ท้าตีท้าต่อย กางกรงเล็บกะจะข่วนฝ่ายตรงข้ามทั้งหญิงและชายกันเลยทีเดียว
"นั่นสิ .. มาได้ไง?" เจ้าตัวน่าสงสัยยังคงดิ้นแด๋วๆ ในมือเขาสุดฤทธิ์
ยกแมวดำขี้โมโหร่างเล็กมาจ้องมองอย่างสนใจ
จมูกของไลแคนท์ที่มีความไวเหนือมนุษย์จับได้ดีถึง .. กลิ่นสมุนไพร?
จากไหน? ... มันคุ้นเคย แต่เขาก็นึกไม่ออกในทันทีว่าเคยได้กลิ่นนี้มาจากไหน
จริงๆ เขาจับกลิ่นนี้ได้ตั้งนานแล้วล่ะ แต่ที่ยังนิ่งก็เพราะผู้หญิงที่อยู่บนร่าง .. เขาไม่อยากให้เจ้าหล่อนต้องสงสัย .. แต่ที่ไม่เข้าใจคือ..ทำไมแม่แมวน้อยตัวนี้จึงได้ดันตัดสินใจทิ้งดิ่งลงมา ซึ่งความจริงดาม่อนจะคว้าก็คว้าทัน แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ทำมันซะเฉยๆ นี่ล่ะ
อาจจะเป็นเพราะเขากำลังนึกรำคาญตัวเองอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมพักนี้เขาถึงได้รู้สึกนึกเบื่อผู้หญิงยิ่งนัก หากแต่ธรรมชาติของร่างกายมันเรียกร้องให้ต้องได้รับการปลดปล่อยผ่อนปรน
โดยเฉพาะสายพันธ์ที่ดุร้าย .. แต่เลือกที่จะระงับมันเอาไว้ให้ได้ มันเป็นกฎของเผ่าพันธุ์ที่รักสงบอย่างสายตระกูลของเขา .. นั่นมันก็เลยยิ่ง เป็นสิ่งที่เขาต้องได้รับการเก็บกดเพิ่มขึ้นหลายเท่า เรื่องที่พอจะช่วยได้ก็คือการทำงานหนักอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จนกระทั่งมีธุรกิจเติบใหญ่โต .. กับเรื่องบนเตียงนี่ล่ะที่จะพอช่วยบรรเทาให้ได้
แต่พอมารับรู้ข่าวว่า .. ต้องเตรียมตัวแต่งงานกับไลแคนท์สาวใหญ่คนไหนก็ไม่รู้ เขาผู้ที่กำลังเบื่อมันทุกสิ่งอย่าง เมื่อรับรู้ว่ามีบางสิ่งที่ปรากฏเข้ามา จึงเลือกที่จะรอฉกฉวยสถานการณ์เตรียมผลักไสแม่สาวบนร่างนี้ออกไป ซึ่งไม่ได้คิดไว้น่ะสิว่ามันจะโกลาหลนิดหน่อยขนาดนี้
ตาสีเขียวด้วยนี่ ... คิดถึงออนเน่จัง ...
บ้าชะมัด! .. กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน..
ผู้หญิงของเขากำลังมีคดีวิวาทกับลูกแมวจะตีกันตายอยู่ต่อหน้า .. ทำไมจึงได้มัวไปคิดถึงเด็กมนุษย์นั่นอยู่ได้ก็ไม่รู้สิ!!
ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :)
**********
♡ ขอขอบคุณทุกโหลดทุกวิวมา ณ ตรงนี้ด้วยจร้า ♡
เงียบ ... ดาม่อนไม่คิดที่จะยอมตอบ
"เดี๋ยวพอนายแต่งงานไปก็ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรับเอาหล่อนไปอุปการะไว้แทนเองก็ได้"
"ใคร?" เสียงคำถามเย็นยะเยียบ
"อ้าว? .. ก็เด็กนั่นไง" แยกเขี้ยวยิ้มเจ้าเล่ห์
"ใครใช้ให้นายมาแส่..เรื่องนี้?"
"อุ้ย!! หยาบคาย" ทำเสียงได้ฟรองซัวส์มากๆ
แต่คนอุทานน่ะ ไมเคิลที่หุ่นล่ำบึกบักเลยนะ!!
ดาม่อนตาขุ่น .. จากสีม่วงเข้มเปลี่ยนเป็นสีเขียวในขณะที่ไรอันขำก๊าก ..
"องครักษ์พิทักษ์นายของนายนี่.. เป็นอะไรกันไปหมด? สงสัย..อยู่ใกล้เจ้านายอารมณ์บูดมากไป ก็เลยจำเป็นต้องหาที่ระบายความเครียดกันขนาดหนัก?"
"ที่คุณวิเคราะห์มาก็น่าจะถูก" ไมค์เห็นด้วย
"ย้ายไปเป็นองค์รักษ์ให้หมอนั่นเลยก็ได้นะ ไมค์"
คนร่างสูงระอา
"อย่าพูดงั้นงี้ซี้ซั๊วสิครับ" คำพูดฟังคุ้นๆ เหมือนว่าออนเน่จะเคยใช้ไปแล้วนี่นา .. เมื่อบ่าย?
"กลับไปรับใช้นายท่านไรอัน แล้วมือถือรุ่นใหม่ที่ผมตั้งใจจะไปกางเต้นท์นอนรอซื้อจะใช้ได้ไง?" ยังมีหน้ามาย้อนถามเจ้านาย
ตะก่อนตะกี้หมอนี้ไม่เคยเถียงเขาเลยนะ? .. ก็คงตั้งแต่ที่โอเรออนเน่ปรากฏตัวขึ้นมา ก็ดูเหมือนว่านิสัยลูกน้องของเขานี่จะพากันสติวิปลาศไปหมดเลยไหม?
"อุ้ย!! แค่นี้ก็ยังหึงได้อีกนะ"
เจ้าของผมยาวสีเงิน .. ที่มีความสามารถพิเศษอ่านใจผู้อื่นได้แหย่
"นั่นสิๆ คราวก่อนผมคุยกะเด็กนั่นนิดเดียว ยังยืนตาเขียวใส่ .. ผมงี้เสียวหลังวาบเลย .. ไม่กล้าคุยต่อ"
ไมค์นินทาได้ในระยะเผาขน
"เขาหึงคุณ .. หรือหึงเด็กนั่น?" สงสัย
"ไม่รู้" ไมค์สั่นหน้าโหดเคราครึ้ม กะพริบตาถี่ๆ
"เอ็ดเวิอร์ด" เสียงเรียกเนิบนาบ ทำเอาชายชราที่ทำท่ายื่นตัว..เอียงไปชะโงกฟังองครักษ์กับแขกเม้าท์เจ้านายกันสนุกๆ ถึงกับสำนึก ชะงักยืนตัวตรงปึง!
"ขอรับ .. นายท่าน!!" ขานรับปากสั่น
พี่จะไม่โดนน้ำมนต์สาดใส่ใช่ไหม?
เพราะ .. อุ้ย!! .. เจ้านายก็ถือไม่ได้
"เชิญ..ลากคอยัยแก่ขี้เม้าท์ทั้งคู่รวมทั้งตัวคุณด้วยนะ..เอาออกไปที .. ผมจะนอนละ"
"สงสัยดาม่อนจะเขินพวกเราล่ะ ไมเคิล"
ไรอันทำท่ายื่นหน้าป้องปากเหล่ตามากระซิบ คนฟังทั้งแก่ทั้งหนุ่มพยักหน้ารับกันหงึกหงัก ทำทีว่าน่าจะเห็นด้วย
ดาม่อนป่วยการจะไล่ หันหลังเดินไปเขิน ..เอ้ย!!.. เดินไประอาต่อในห้องน้ำก็ได้ฟร่ะ!!
ฝะ! ฝะ!! ฝะ! .. ฝันร้ายยยยยย!!!
โอเรออนเน่มองกระจกเงาอย่างตื่นตกใจ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้ต้องตื่น เพื่อที่จะมาพบว่าตนเองพลิกตัว .. หล่นตุบลงมาจุก..แอ๊ก!! ที่พื้น
ที่แปลกใจว่าทำไมมันสูงกว่าปกติจังล่ะ? … แล้วพอตอนที่เท้าแขนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
เอ๊ะ!! ทำไมแขนฉันมันมีขนดำๆ ฟูๆ เยอะอย่างนี้ล่ะ? ยาสระผมยี่ห้ออะไรน่ะ ทำไมใช้แล้วขนพริ้วเชียว!
หงายฝ่ามือมา ...อร้ายย... ม่ะ...ม่ะ.…มันมีกรงเล็บ!?!!
วิ่งสี่ขา? .. ใช่!!.. ฉันมีสี่ขา...ร้องเหมียว ๆ วิ่งมาที่หน้ากระจก
ไม่นะ! .. ฉันเป็นแมวตัวผู้ใช่ไหม .. ทำไมถึงได้มีหนวด!!
ไม่เอาสิ!! จะตัวผู้ตัวเมีย .. ขนจะนุ่มมันวับ!! .. หรือดวงตาจะเขียวสวยใสแวววาวมากกว่าเดิมแค่ไหน ฉันก็ไม่ควรปลื้มใจใช่ป่ะ! .. แล้วทำไมจึงเป็นเช่นงี้ได้ล่ะ?
ตบหน้าๆๆๆๆๆ ... ฝันอยู่ใช่ไหม!! … ตื่นๆๆๆๆ .. จงตื่น!!
ไม่อ่ะ! แมวดำหน้าด้านตัวนี้ยังไม่ยอมหายไปอ่ะ!! ทำไงดี? ..
รีบทบทวนความทรงจำจะหาสาเหตุ ..
บ้าจริง!! วันนี้ฉันก็เข้านอนหัวค่ำอย่างปกตินี่นา
หรือ..ก่อนนอนได้แอบกินอะไรไปหรือเปล่าอ่ะ?!?
ไม่นะ! .. ไม่มี! ..
โอเค! ..แอบกินชอคโคเล็ตสอดไส้วิสกี้ยี่ห้อซีวาสไปหนึ่งชิ้นก็ได้ ..
แต่มันก็แค่ก้อนจี๊ดดดดส์เดียวเองนะ? .. ฟรองซัวส์บอกว่ากินได้ .. ถ้า .. ดาม่อนไม่เห็น
นั่นไง ... สงสัยเรื่องนี้แหละ!
เราแอบกินในสิ่งที่ดาม่อนไม่อนุญาตแน่ๆ
ตายแล้ว!! งั้นควรทำไง?
ดาม่อนแก้ให้ได้ไหม? ... ใช่ๆ .. ดาม่อน ..
อย่างรวดเร็วทันใจ วิ่งตรงจี๋จะไปที่เคาะห้องของชายหนุ่มเจ้าของปราสาท แล้วหล่อนเชื่อมั่นว่าเขาต้องเป็นเจ้าของคำสาปนี้ด้วยแน่ๆ
แงงงงงง … ดาม่อนจ๋า แก้คำสาปให้ค้าวหน่อยเซ่!!
อ้าว!! หว่ายยยย...ปลาทูติด!? ..เอ้ย!!.. ประตูปิด!!
ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :)
**********
♡ ขอขอบคุณทุกโหลดทุกวิวมา ณ ตรงนี้ด้วยจร้า ♡
"หลานป้าของเพื่อนท่านย่า"
"หลานป้า...ของเพื่อนท่านย่า?"
เลิกคิ้ว..ทวนคำตอบให้กลายเป็นคำถาม .. หากแต่ ..
"แม่เขามีต้นตระกูลมาจากนอร์มังดี**"
คนส่งสาส์นตอบคำถามขยายปริศนาให้แค่นี้ล่ะ
ชาวนอร์มังดี .. ดาม่อนเกือบทำท่ากลอกตา
เพราะรายละเอียดของคำตอบนี่ (?) ทำให้มองเห็นภาพได้ชัดใสมากเลยนะ ..แต่พอลองเดารอยยิ้มขำขันที่มันมาจากมุมปากของน้องชายต่างมารดา .. ดาม่อนก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ..เหมือนๆ ผีร้ายที่ได้นั่งชิดใกล้ถังน้ำมนต์นั่นเชียว
หลานป้าของเพื่อนท่านย่า? งั้น..คู่หมั้นเขาก็ต้องน่าจะมีอายุจัดอยู่ในขั้นสาวแก่ แม่ใหญ่ หรือไม่ .. อย่างต่ำสุดก็คงจะอยู่ในวัยไล่ๆ กันกับเขานี่ล่ะกระมัง .. แต่เพื่อนของท่านย่า..คนไหนกัน?
ดัชเชสมารีอาร์ อลิซาเบทที่ 3 .. นางมีสหายสนิทและทั้งที่ไม่สนิทตั้งมากมาย แล้วคู่หมั้นเขานี่จะมาจากสหายทางสายไหนกันเล่านี่?
ถ้ามาจากนอร์มังดีก็คงไม่แคล้วเป็นสายตระกูลไลแคนท์เหมือนกันนั่นสินะ
ใช่! พวกเขาทั้งหมดนี้ .. คือสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์รู้จักกันดีในนามของ 'ไลแคนท์' ที่ก็คือผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากผู้ที่ถูกสาปในอดีตกันทั้งนั้นนั่นล่ะ
อดีต ปัจจุบัน อนาคต .. ไม่เคยมีผลอะไรกับชีวิตของพวกเขา นอกจากความเจ็บปวด การสูญเสีย และ การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่ทุกข์..ทรมานจากความทรงจำที่จะผนึกแน่นยาวนานกว่ามนุษย์ .. นับกัป นับกัลป์!! ดังนั้นนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ดาม่อนเลือกที่จะไม่คิดจะแบ่งปันพื้นที่ในหัวใจให้ใคร .. จนกระทั่ง ..
ดวงตาสีเขียวใสของนางมนุษย์ .. คู่นั้น
นั่งตัวตรง ยืดตัวเต็มความสูง ตาคมสีม่วงเข้มที่ยังอยู่ใต้เงามืดของแสงจันทร์เสี้ยว ที่พวกเขาทั้งหมดไม่มีใครสักคนจะสนหรือใส่ใจในความมืดมิด .. ราวกับมันเป็นความเคยชิน
และถ้าหากว่าจะมีมนุษย์ผู้ใดสักคนตื่นขึ้น และได้บังเอิญเดินผ่านห้องนี้มา ก็จะไม่สามารถจับความในสิ่งที่ได้ยินชัดเจน เพราะไม่รู้นน่ะสิว่าคนในห้องทั้งหมดนั่นเขากำลังคุยกันอยู่ด้วยภาษาอะไร!
"งานดูตัวนั่นมันจะมีขึ้นเมื่อไร .. และที่ไหน?"
"คืนพระจันทร์ข้างขึ้น..ในอีกสามราตรีข้างหน้า" ดวงตาสีม่วงใสของไรอันแพรวพราวราวนึกสนุก
"สถานที่ก็ปราสาทนี่ไงล่ะ .. แต่ในปี 1220 นะ"
นั่นก็คือกาลเวลาในอดีต และมันก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่พวกเขารู้ดีว่าเรื่องนี้มันยึดได้ หดได้ หมุนวนกลับไป กลับมาได้ .. ซึ่งมันเป็นความลับที่มนุษย์ยังมิอาจ หรือ อาจจะไม่มีวันค้นพบหรือไขความลับของมันได้เลย
"สามราตรีในยุคกลาง .. นับย้อนจากยุคนี้ไปก็อีก 3 จันทร์เสี้ยวสิ?" พึมพำคำนวน
"ช่ายยยยยย อีกตั้งสามจันทร์เสี้ยวแหน่ะ!!"
คนตัวสูงเดินเลยไปนั่งแหม่ะ ดิดนิ้วตัวเองเป๊าะ!!
ไฟฟ้าสว่างกระจ่างนวล
"นั่งอยู่ได้ไงในที่มืดๆ ไม่กลัวสายตาเสียกันบ้างเลยหร๊อ?" อาคันตุกะส่ายหัวไหวไหล่ด๊อกแด๊กกวนๆ
ไมเคิลหันมามองเจ้านายเป็นเชิงถามว่า
เอาไงดีครับเจ้านาย? .. เก็บเลยดีไหม? .. แต่ผมไม่ได้พกกระสุนเงินติดเป๋าไว้เลยนะครับ
ดาม่อน .. กลอกตา
"ฉันได้ยินเสียงพวกนายปรึกษากันน่า!!"
ไรอันปราม ..ก่อนจะเอนตัวนอนราบไปตามโซฟาหลุยส์ตัวยาว ยกตวัดขาพาดไขว้ .. สบายใจ
"นายจะพักที่นี่หรือไง?" ดาม่อนแปลกใจ
"เอ็ดเวิอร์ดเตรียมห้องไว้ให้แล้วหรือยังล่ะ?"
"เรียบร้อยแล้วครับนายท่าน .. ไรอัน"
คำตอบรับสง่างาม ภูมิใจที่หน้าที่มิเคยมีบกพร่อง
"แม่เด็กสาวที่ฟูมฟาย จะเอาฉันมาเลี้ยงให้ได้เมื่อบ่ายนี้เป็นใคร?" ในที่สุดก็มาถึงคำถามนี่จนได้สินะ
ใบหน้าเจ้าของปราสาทยุคปัจจุบันยังคงนิ่งเฉย .. แต่ไรอันก็รู้ได้เลยว่ามีรังสีอำมหิตร้อนวาบๆ บางอย่างแผ่กระจายยยยยยยยยย .. ฟรุ้งฟริ้ง ..
"หล่อนน่ารักดีนะ" ก็ยังจะจี้นี่แหละ
ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :)
**********
♡ ขอขอบคุณทุกโหลดทุกวิวมา ณ ตรงนี้ด้วยจร้า ♡
