ขนลุกซู่

บทที่ 6

หล่อนส่ายหัว

"ไม่ค่ะ .. ฉันไม่รู้สึกคุ้นกับที่นั่น"

หน้าตาดาม่อนนิ่ง และครุ่นคิดเป็นอันมาก แต่ถึงแม้ว่าสมองเขาจะวิ่งจี๋มากๆ แต่โอเรออนเน่ก็ไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาคิดอะไร

"คุณมีความคิดเห็นว่าอะไรไหมคะ?" อดไม่ได้

"ไม่หรอก ผมยังคิดอะไรไม่ออก"

หญิงสาวใจฝ่อ ห่อเหี่ยว

"คุณเคยรู้สึกคิดถึงบ้าน ..หรือ..ใครไหม?"

เขาต้องการค้นหาความรู้สึกลึกๆ ของเด็กสาว .. มีความอยากรู้อยากได้ยินนิดหน่อย..ว่าหล่อนจะมีความรู้สึกผูกพันอยู่กับใคร หรือกับอะไรบ้างไหม

"หมายถึง พ่อแม่ หรือญาติพี่น้องของฉันหรือคะ"

พยักหน้าให้นิดๆ

"ไม่รู้สิคะ .. อาจจะมี .. แต่ฉันอาจไม่รู้จักมัน" 

หน้าเศร้าๆ

"แล้ว .. ถ้าคุณไปจากที่นี่ คุณจะคิดถึงที่นี่ไหม"

บ้าชะมัดสิ! เขาไม่ควรที่จะต้องตั้งอกตั้งใจรอฟังคำตอบมากถึงขนาดนี้เลยนะ

"ไม่รู้ค่ะ" หล่อนส่ายหัว หน้าตายิ่งจะเหมือนเด็กหลงทางหนักเข้าไปอีก

"เช้านี้อากาศดี คุณจะออกไปเดินเล่นในสวนนี้ก็ได้ ..แต่ไม่ควรเดินไปไกล เพราะด้านหลังทางเหนือมันยังติดกับป่าโบราณ บรรพบุรุษผมเป็นเจ้าของที่ดินทางแถบนี้แทบทั้งหมด ก็เลยไม่มีคนกล้ามาบุรุก มันจึงยังจะมีสัตว์ป่าดุร้ายหลายชนิดอาศัยอยู่ โดยเฉพาะหมาป่า .." เอ่ยเตือน..ก่อน จะวางช้อน ดื่มน้ำ เช็ดปากแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ

ดาม่อนเขากำลังโกรธใครอยู่หรือเปล่าน่ะ?

เด็กสาวมองตามหลังร่างสูงสง่าไปอย่าง..งงๆ ปนเศร้าๆ .. 

เข้าใจเขายากจัง ..

ตกบ่ายในหลายวันถัดมาหลังเลิกงานจากบริษัทสาขา ที่รองแค่จากสาขาใหญ่ในชิคาโกก็บินตรงกลับมายังปราสาทที่ทายาทสายตรงยังต้องคอยดูแลสมบัติที่ตกทอดกันมา และเขาแวะมาดูแลทุกปีหากมีเวลาว่าง

ยื่นสูท

"คุณหนูออกไปเดินเล่นชายป่า ..ยังไม่กลับขอรับนายท่าน" รีบรายงานเพราะรู้ดีว่าจะมีคำถามอะไรเป็นคำแรกด้วยน้ำเสียงภูมิใจที่รู้ใจเจ้านายได้ดี

ดาม่อนขมวดคิ้ว

"ป่าโบราณ?"

"ขอรับ แม่ครัวมาเรียบ่นเหงานิดหน่อยแต่ดูว่าจะโล่งใจมากกว่าที่อาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ของนางจะปลอดภัยไปสักวันละชั่วโมงสองชั่วโมง"

"เขาไปเดินเล่นนานขนาดนั้นทุกวันเลยหรือ?"

ปลดเนคไทน์ยื่นส่งให้แม้ใบหน้ายังนิ่ง แต่หัวหน้าคนรับใช้แน่ใจว่าเจ้านายน่าจะรู้สึกไม่สบายใจ

"นายท่านสบายใจ ไม่มีอะไรที่ต้องน่าเป็นห่วง"

น้ำเสียงของชายชราเปลี่ยนไปแปลกๆ เหมือนจะกลายไปเป็นได้อีกคนละคน

"ดูแลให้ดี" 

คำสั่งเป็นเสียงขรึม ดุ เย็นชายิ่งกว่า

"หลายวันมานี่ ฉัน..ได้กลิ่นของเจ้าหมอนั่น"

"วางใจได้ขอรับ .. นายท่าน" 

ก้มศีรษะรับรองเคร่งขรึมดูจริงจังและดุดัน 

แน่นอนสิ ศัตรูของเจ้านายก็ย่อมจะหมายถึงศัตรูข้าทาสผู้จงรักภักดีอย่างเขาเช่นกัน!! (ถ้านั่นจะใช่นะ)

และวินาทีถัดมาชายต่างวัยทั้งคู่ .. ก็รู้สึกขนลุกซู่ 

เอ็ดเวิอร์ดหันขวับ รวดเร็วเกินธรรมดาที่ชายชราปกติจะเคลื่อนไหวได้ในท่าที .. เตรียมพร้อม

ตึงๆๆๆๆ ... 

ตึกๆๆๆ ... 

ปัง!!

โอ๊ย!

เสียงหลังๆ .. เป็นเสียงของใครบางคนวิ่งสะดุดชนอะไรบางอย่างที่เขาเดาเอาล่ะว่า..น่าจะเป็นเก้าอี้?

"อั๊ย! เจ็บอ่ะ ขอโทษนะจ๊ะคุณเก้าอี้ พอดีฉันกำลังรีบน่ะค่ะ" ต้นสาเหตุเดินกระเผลกเข้ามาน้ำตาปรอย

อืม!! ใช่เก้าอี้จริงๆ .. ดาม่อนเลิกคิ้ว พยักหน้าให้รางวัลตัวเองที่เดาได้ถูกต้อง

"อุ้ย!! ดาม่อนคะ .. ดูสิว่าฉันเก็บตัวอะไรมาได้"

เจ้าของชื่อปรายตา..มองเจ้าของดวงตาใสแป๋ว หู ตั้ง จมูกเปียกแหลมเปี๊ยวและพู่หางสีเงินยวงที่ส่ายไหวไปมากระดิ๊กๆ ที่อยู่ในอ้อมกอดของหล่อนด้วยท่าทีที่เย็นชามากกว่าที่จะเคยๆ เป็น

"นั่นมันไม่ใช่ชิวาว่า ตัวที่คุณเคยบอกว่าอยากจะเลี้ยงนะ"

"จำได้ว่า ยังไม่เคยพูดถึงชิวาวาอะไรนี่เลยนี่นา? หรือ .. เขาจะหมายถึงไอ้ตัวบ่าวๆ เผ็ดๆ หรือเปล่าอะ?"

พึมพำงึมงำ..งงๆ กับตนเอง หากแต่กลับเงยหน้ามาเจรจากับท่านผู้มีอุปการคุณที่ยืนหล่อเหลา สง่างาม ราวขุนนางโบราณที่อยู่ตรงหน้าตาปรอย

"ฉันรู้ค่ะว่ามันเป็นลูกหมาป่า แต่ดาม่อนคะ .. ดูสิ"

อุ้มมันชูหรา..ราวกับเด็กอวดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล

ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :) 

**********

♡ ขอขอบคุณทุกโหลดทุกวิวมา ณ ตรงนี้ด้วยจร้า ♡