"หลานป้าของเพื่อนท่านย่า"
"หลานป้า...ของเพื่อนท่านย่า?"
เลิกคิ้ว..ทวนคำตอบให้กลายเป็นคำถาม .. หากแต่ ..
"แม่เขามีต้นตระกูลมาจากนอร์มังดี**"
คนส่งสาส์นตอบคำถามขยายปริศนาให้แค่นี้ล่ะ
ชาวนอร์มังดี .. ดาม่อนเกือบทำท่ากลอกตา
เพราะรายละเอียดของคำตอบนี่ (?) ทำให้มองเห็นภาพได้ชัดใสมากเลยนะ ..แต่พอลองเดารอยยิ้มขำขันที่มันมาจากมุมปากของน้องชายต่างมารดา .. ดาม่อนก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ..เหมือนๆ ผีร้ายที่ได้นั่งชิดใกล้ถังน้ำมนต์นั่นเชียว
หลานป้าของเพื่อนท่านย่า? งั้น..คู่หมั้นเขาก็ต้องน่าจะมีอายุจัดอยู่ในขั้นสาวแก่ แม่ใหญ่ หรือไม่ .. อย่างต่ำสุดก็คงจะอยู่ในวัยไล่ๆ กันกับเขานี่ล่ะกระมัง .. แต่เพื่อนของท่านย่า..คนไหนกัน?
ดัชเชสมารีอาร์ อลิซาเบทที่ 3 .. นางมีสหายสนิทและทั้งที่ไม่สนิทตั้งมากมาย แล้วคู่หมั้นเขานี่จะมาจากสหายทางสายไหนกันเล่านี่?
ถ้ามาจากนอร์มังดีก็คงไม่แคล้วเป็นสายตระกูลไลแคนท์เหมือนกันนั่นสินะ
ใช่! พวกเขาทั้งหมดนี้ .. คือสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์รู้จักกันดีในนามของ 'ไลแคนท์' ที่ก็คือผู้ที่สืบเชื้อสายมาจากผู้ที่ถูกสาปในอดีตกันทั้งนั้นนั่นล่ะ
อดีต ปัจจุบัน อนาคต .. ไม่เคยมีผลอะไรกับชีวิตของพวกเขา นอกจากความเจ็บปวด การสูญเสีย และ การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่ทุกข์..ทรมานจากความทรงจำที่จะผนึกแน่นยาวนานกว่ามนุษย์ .. นับกัป นับกัลป์!! ดังนั้นนั่นจึงเป็นสาเหตุที่ดาม่อนเลือกที่จะไม่คิดจะแบ่งปันพื้นที่ในหัวใจให้ใคร .. จนกระทั่ง ..
ดวงตาสีเขียวใสของนางมนุษย์ .. คู่นั้น
นั่งตัวตรง ยืดตัวเต็มความสูง ตาคมสีม่วงเข้มที่ยังอยู่ใต้เงามืดของแสงจันทร์เสี้ยว ที่พวกเขาทั้งหมดไม่มีใครสักคนจะสนหรือใส่ใจในความมืดมิด .. ราวกับมันเป็นความเคยชิน
และถ้าหากว่าจะมีมนุษย์ผู้ใดสักคนตื่นขึ้น และได้บังเอิญเดินผ่านห้องนี้มา ก็จะไม่สามารถจับความในสิ่งที่ได้ยินชัดเจน เพราะไม่รู้นน่ะสิว่าคนในห้องทั้งหมดนั่นเขากำลังคุยกันอยู่ด้วยภาษาอะไร!
"งานดูตัวนั่นมันจะมีขึ้นเมื่อไร .. และที่ไหน?"
"คืนพระจันทร์ข้างขึ้น..ในอีกสามราตรีข้างหน้า" ดวงตาสีม่วงใสของไรอันแพรวพราวราวนึกสนุก
"สถานที่ก็ปราสาทนี่ไงล่ะ .. แต่ในปี 1220 นะ"
นั่นก็คือกาลเวลาในอดีต และมันก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่พวกเขารู้ดีว่าเรื่องนี้มันยึดได้ หดได้ หมุนวนกลับไป กลับมาได้ .. ซึ่งมันเป็นความลับที่มนุษย์ยังมิอาจ หรือ อาจจะไม่มีวันค้นพบหรือไขความลับของมันได้เลย
"สามราตรีในยุคกลาง .. นับย้อนจากยุคนี้ไปก็อีก 3 จันทร์เสี้ยวสิ?" พึมพำคำนวน
"ช่ายยยยยย อีกตั้งสามจันทร์เสี้ยวแหน่ะ!!"
คนตัวสูงเดินเลยไปนั่งแหม่ะ ดิดนิ้วตัวเองเป๊าะ!!
ไฟฟ้าสว่างกระจ่างนวล
"นั่งอยู่ได้ไงในที่มืดๆ ไม่กลัวสายตาเสียกันบ้างเลยหร๊อ?" อาคันตุกะส่ายหัวไหวไหล่ด๊อกแด๊กกวนๆ
ไมเคิลหันมามองเจ้านายเป็นเชิงถามว่า
เอาไงดีครับเจ้านาย? .. เก็บเลยดีไหม? .. แต่ผมไม่ได้พกกระสุนเงินติดเป๋าไว้เลยนะครับ
ดาม่อน .. กลอกตา
"ฉันได้ยินเสียงพวกนายปรึกษากันน่า!!"
ไรอันปราม ..ก่อนจะเอนตัวนอนราบไปตามโซฟาหลุยส์ตัวยาว ยกตวัดขาพาดไขว้ .. สบายใจ
"นายจะพักที่นี่หรือไง?" ดาม่อนแปลกใจ
"เอ็ดเวิอร์ดเตรียมห้องไว้ให้แล้วหรือยังล่ะ?"
"เรียบร้อยแล้วครับนายท่าน .. ไรอัน"
คำตอบรับสง่างาม ภูมิใจที่หน้าที่มิเคยมีบกพร่อง
"แม่เด็กสาวที่ฟูมฟาย จะเอาฉันมาเลี้ยงให้ได้เมื่อบ่ายนี้เป็นใคร?" ในที่สุดก็มาถึงคำถามนี่จนได้สินะ
ใบหน้าเจ้าของปราสาทยุคปัจจุบันยังคงนิ่งเฉย .. แต่ไรอันก็รู้ได้เลยว่ามีรังสีอำมหิตร้อนวาบๆ บางอย่างแผ่กระจายยยยยยยยยย .. ฟรุ้งฟริ้ง ..
"หล่อนน่ารักดีนะ" ก็ยังจะจี้นี่แหละ
(** ข้อมูลเพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับ ชาวนอร์มังดี ** เพราะหากให้เล่าเกี่ยวกับมนุษย์หมาป่า ที่เป็นตำนานขึ้นชื่อลือชา..ยอดฮิตไม่แพ้เหล่าบรรดาแม่มด แวมไพร์ .. กลัวดาบ กระสุนเงินที่ทำมาจากไม้กางเขน และตามตำนานเหล่านั้นก็เล่าขานถึงแหล่งกำเนิดที่มาของมนุษย์หมาป่าอันหลากหลายความเชื่อ ดังนั้น ณ ที่ตรงนี้ไรท์จึงขอหยิบเพียงเศษเสี้ยวมาเสริมเรื่อง เนื่องจากมีบางคนเชื่อกันว่าฝรั่งเศสเองนั้นก็มีชนเผ่ามนุษย์หมาป่าอาศัยอยู่ .. ร่ำลือ .. เรียกขานชนกลุ่มนี้ว่า 'ลูแปง' ที่แต่เดิมทีมีถิ่นฐานอยู่ในนอร์มังดียุคโบราณ .. อุปนิสัยที่น่าสงสัยของชาวลูแปงคือ ในยามค่ำคืนพวกเขาจะมายืนพิงกำแพงสุสานของเมือง จับกลุ่มสนทนากันด้วยภาษาแปลกๆ .. ว่ากันด้วยว่า .. พวกเขาใช้มือเปล่าขุดศพขึ้นมาแทะ!! และมนุษย์หมาป่าลูแปงก็กลัวเกรงมนุษย์ จะหลีกลี้หนีเร้นไปเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้)
ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :)
**********
♡ ขอขอบคุณทุกโหลดทุกวิวมา ณ ตรงนี้ด้วยจร้า ♡
