✨☝ นิยายแต่งจบรับ eBook ได้ที่ CLICK TO GET ME NOW ได้เลย ☝✨
เขาตอบก่อนจะเดินออกไปเพื่อเป็นการตัดบท
"คุณคะ!!...."
หญิงสาวรีบชะโงกหน้าออกมาร้องเรียกเมื่อนึกขึ้นมาได้
"คุณชื่ออะไรล่ะคะ?"
ถามแล้วไม่รู้ตัวเองว่าทำไมต้องกลั้นหายใจเพื่อรอคำตอบ เพราะชายหนุ่มหันมามองข้ามไหล่ .. ท่าทางเขาเหมือนจะลังเลอยู่นิด ๆ ว่าจะบอกเธอดีหรือไม่
"ภูผา"
ในที่สุดเขาก็ตอบข้ามไหล่มาสั้น ๆ
"ฉัน...ร้อยตะวันนะคะ"
เกือบจะตะโกนแล้ว เพราะเมื่อพูดจบชายหนุ่มก็ก้าวเดินออกไปเลย ที่น่าโมโหก็คือเขาไม่ได้หันกลับมามองดูเธออีกเลยด้วยซ้ำ!! ในตอนที่หญิงสาวเขย่งยืดร่างร้องบอกชื่อตัวเองออกไป ไม่นานนักเขาก็กลืนหายไปกับหมู่นักศึกษาร่วมรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน ในขณะที่ร้อยตะวันรู้สึก 'เหวอ' ไปนิด ๆ และยังคงนั่งเกาะพวงมาลัยรถ เอียงคอมองตามชายรุ่นพี่ที่เดินหายไปกับหมู่ชนหนุ่มสาวนั่นอย่างครุ่นคิด
อิตานี่นิ!...เป็นคนอย่างไงเนี่ย?
จะหยิ่ง หรือจะเป็นคนมีน้ำใจ …. เอาให้แน่สักอย่างซิ!!
……………..
"พี่ภูผา .. รุ่นพี่ปีสาม คณะสถาปัตย์นั้นแน่ ๆ เลย .. นี่! ตะวันไม่รู้จักพี่เค้าหรอ? อ้อ!!...ลืมไป.. ลูกสาวคนสวยของเจ้าสัวใหญ่ที่มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ ล้อมหน้าล้อมหลังมากมายอย่างตะวันเนี้ย แค่ลำพังจะหลบหลีกคนพวกนั้นก็หมดเวลาจะสนใจใคร ๆ เค้าแล้วสิ" กวินถามเอง~ตอบเอง... เรียบร้อย
"อวยมาเลยจ๊ะ...อวยมาเลย เราชอบฟัง" ประชดด้วยหางเสียงทั้งขุ่น...ทั้งเย็น เพราะไม่ชอบให้ใครมาพูดเรื่องผู้ชายที่มาล้อมหน้าล้อมหลังเอาเสียเลย ต่อให้เป็นแม้กระทั่งเพื่อนที่รักกันมากอย่างกวินก็ตาม!!
"อ๊ะ...ฟังต่อสิ! ... เด๋วปั๊ด … งอลยันลูกบวชเลยนิ!"
เพื่อนตัวดีได้ทีกวน 'มะโห'
"ถ้าต้องงอนกันนานขนาดนั้น งั้นเรามาจดทะเบียนหย่าขาดจากการเป็นเพื่อนกันวันนี้เลยเอาไหม?" ดูท่าเพื่อนสาวจะมี 'มะโห' จริง ๆ แฮะ เขาเลยต้องรีบรอมชอม "น่า...นะ! ฟังเหอะ...ฟังหน่อย เราอยากเล่าอะ" ยังไม่วายยื่นปากแหย่รังแตนเล่นก่อนเล่าต่อพร้อมทำเสียงราวกับการออกมาอ่านเลคเชอร์หน้าชั้นเรียน
"พี่เค้าอะนะ..เรียนเก่งมากกกกกกกกกก มากขนาดติดอันดับเกียรตินิยม สอบได้ทุนของมหาวิทยาลัยทุกปี เป็นที่รักใคร่..ชาบู ๆ ของรุ่นน้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ... รุ่นน้องทั้งสาวสวย หมวยน่ารัก และได้กลิ่นว่าจะมีอีกหนึ่งสาวสวยไฮโซที่ค่อนข้างเอาแต่ใจ ...อารมณ์ร้ายยยยย หน้ายักษ์นางหนึ่งก็ทำท่าจะสนอกสนใจรอยื่นใบสมัครเป็นสาวกแฟนคลับเพิ่มอีกหนึ่งนาง" คนเล่าดูท่าจะปลื้มจนออกนอกหน้าจนร้อยตะวันทำท่าจะปาสมุดกองใหญ่ใส่หน้าเขานั่นแหละ จึงได้รีบเก็บกิริยาสำรวมแต่หน้าทะเล้นพูดเสริมต่อได้อีก
"เห็นหน้าหล่อ ๆ ดุ ๆ โหด ๆ แบบนั้นน่ะมีน้ำใจมากเชียวล่ะ เป็นที่รักของน้อง ๆ ทุกคนในคณะเขาเลยนะจะบอกให้ ... อีกอย่างวัน ๆ พี่เขาก็จะเอาแต่เรียนแหละ ได้ยินว่าฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี และที่สำคัญ....ก็คือ" กวินเว้นไว้อย่างมีเลศนัย "...ไม่เคยเห็นว่าพี่เค้าจะสนใจผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลยสักคน... ข้อมูลนี้เราแถมพิเศษนะจ๊ะ... เผื่อว่าตะวันอยากจะรู้" ประโยคสุดท้ายเพื่อนหนุ่มหันมายิ้ม ทำหน้ารู้ทันใส่หญิงสาว
"บ้าสิ!.." ร้อยตะวันเอ็ดเอาเบา ๆ แก้เขินเพราะปรากฏรอยระเรื่อแดง ๆ ที่วงแก้มนวล
"เราแค่อยากรู้ว่าพี่เค้าเป็นใคร ทำไมเราเรียนที่นี่มาจะครบปีแล้วถึงได้ไม่เคยเห็นหน้าพี่เค้ามาก่อนเลยน่ะ" พูดได้ไม่เต็มเสียงเท่าไร
"ไม่แปลกหรอกน่า...." กวินลากเสียงรู้ทันอีก
ก็ทำไมจะไม่รู้ล่ะ! ตั้งแต่เล็กจนโตมาด้วยกันนั้นมันนานเท่าชีวิตของกันและกันได้เลย และร้อยตะวันเคยถามถึงเรื่องของผู้ชายคนไหนหรือเล่า
"ก็พี่เค้ากับตะวันมันคนละสังคมกันอยู่แล้วนี่! เค้าน่ะมันดอกฟ้า..ส่วนตะวันมันก็แค่หมาวัด เถอะ! ริอาจปองของสูงนะคะหล่อน" กวินดัดเสียงจิก ๆ กัด ๆ เลียนแบบอาจารย์สอนวรรณกรรมร่วมสมัย ในสมัยที่พวกเธอเรียนมัธยมปลายมาด้วยกัน 'ชัดเป๊ะ' ผลคือ ... โดนร้อยตะวัน 'ซัดเผี๊ยะ' เข้าให้ที่ต้นแขนเบา ๆ
หญิงสาวที่ถึงแม้จะชักเริ่มอารมณ์เสียแต่ก็ยังไม่วายหลุดขำความล้นของเพื่อนรักอยู่ดี
"มัวแต่ล้อเล่นอยู่ได้....ตกลงเราจะได้รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร?"
"ใจเย็น ๆ ซิจ๊ะทูนหัว... ก็แค่แปลกใจน่ะ ปกติเราไม่เคยเห็นว่าตะวันจะสนใจใครเป็นพิเศษเลยนี่นา แต่ถ้าหากเกิดสนใจพี่เค้าขึ้นมาจริง ๆ เราขอเตือนด้วยความรักและเคารพเลยนะเพื่อน!! ถึงแม้พี่เค้าจะเป็นคนที่มีน้ำใจ คอยช่วยเหลือน้อง ๆ ก็จริง แต่หัวใจพี่แกก็สมชื่อ 'ภูผา' ของเค้าเลยนะ .. ไม่งั้นพวกสาวน้อยสวยมาก ~ สาวมากสวยน้อยทั้งหลาย ที่แอบและไม่แอบไปลดแลกแจกแถมขนมจีบคงไม่แอบเรียกพี่เค้าลับหลังว่า 'ภูผาน้ำแข็ง' หรอกน่ะ!"
