บทที่ 8
เงียบ ... ดาม่อนไม่คิดที่จะยอมตอบ
"เดี๋ยวพอนายแต่งงานไปก็ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรับเอาหล่อนไปอุปการะไว้แทนเองก็ได้"
"ใคร?" เสียงคำถามเย็นยะเยียบ
"อ้าว? .. ก็เด็กนั่นไง" แยกเขี้ยวยิ้มเจ้าเล่ห์
"ใครใช้ให้นายมาแส่..เรื่องนี้?"
"อุ้ย!! หยาบคาย" ทำเสียงได้ฟรองซัวส์มากๆ
แต่คนอุทานน่ะ ไมเคิลที่หุ่นล่ำบึกบักเลยนะ!!
ดาม่อนตาขุ่น .. จากสีม่วงเข้มเปลี่ยนเป็นสีเขียวในขณะที่ไรอันขำก๊าก ..
"องครักษ์พิทักษ์นายของนายนี่.. เป็นอะไรกันไปหมด? สงสัย..อยู่ใกล้เจ้านายอารมณ์บูดมากไป ก็เลยจำเป็นต้องหาที่ระบายความเครียดกันขนาดหนัก?"
"ที่คุณวิเคราะห์มาก็น่าจะถูก" ไมค์เห็นด้วย
"ย้ายไปเป็นองค์รักษ์ให้หมอนั่นเลยก็ได้นะ ไมค์"
คนร่างสูงระอา
"อย่าพูดงั้นงี้ซี้ซั๊วสิครับ" คำพูดฟังคุ้นๆ เหมือนว่าออนเน่จะเคยใช้ไปแล้วนี่นา .. เมื่อบ่าย?
"กลับไปรับใช้นายท่านไรอัน แล้วมือถือรุ่นใหม่ที่ผมตั้งใจจะไปกางเต้นท์นอนรอซื้อจะใช้ได้ไง?" ยังมีหน้ามาย้อนถามเจ้านาย
ตะก่อนตะกี้หมอนี้ไม่เคยเถียงเขาเลยนะ? .. ก็คงตั้งแต่ที่โอเรออนเน่ปรากฏตัวขึ้นมา ก็ดูเหมือนว่านิสัยลูกน้องของเขานี่จะพากันสติวิปลาศไปหมดเลยไหม?
"อุ้ย!! แค่นี้ก็ยังหึงได้อีกนะ"
เจ้าของผมยาวสีเงิน .. ที่มีความสามารถพิเศษอ่านใจผู้อื่นได้แหย่
"นั่นสิๆ คราวก่อนผมคุยกะเด็กนั่นนิดเดียว ยังยืนตาเขียวใส่ .. ผมงี้เสียวหลังวาบเลย .. ไม่กล้าคุยต่อ"
ไมค์นินทาได้ในระยะเผาขน
"เขาหึงคุณ .. หรือหึงเด็กนั่น?" สงสัย
"ไม่รู้" ไมค์สั่นหน้าโหดเคราครึ้ม กะพริบตาถี่ๆ
"เอ็ดเวิอร์ด" เสียงเรียกเนิบนาบ ทำเอาชายชราที่ทำท่ายื่นตัว..เอียงไปชะโงกฟังองครักษ์กับแขกเม้าท์เจ้านายกันสนุกๆ ถึงกับสำนึก ชะงักยืนตัวตรงปึง!
"ขอรับ .. นายท่าน!!" ขานรับปากสั่น
พี่จะไม่โดนน้ำมนต์สาดใส่ใช่ไหม?
เพราะ .. อุ้ย!! .. เจ้านายก็ถือไม่ได้
"เชิญ..ลากคอยัยแก่ขี้เม้าท์ทั้งคู่รวมทั้งตัวคุณด้วยนะ..เอาออกไปที .. ผมจะนอนละ"
"สงสัยดาม่อนจะเขินพวกเราล่ะ ไมเคิล"
ไรอันทำท่ายื่นหน้าป้องปากเหล่ตามากระซิบ คนฟังทั้งแก่ทั้งหนุ่มพยักหน้ารับกันหงึกหงัก ทำทีว่าน่าจะเห็นด้วย
ดาม่อนป่วยการจะไล่ หันหลังเดินไปเขิน ..เอ้ย!!.. เดินไประอาต่อในห้องน้ำก็ได้ฟร่ะ!!
ฝะ! ฝะ!! ฝะ! .. ฝันร้ายยยยยย!!!
โอเรออนเน่มองกระจกเงาอย่างตื่นตกใจ
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรทำให้ต้องตื่น เพื่อที่จะมาพบว่าตนเองพลิกตัว .. หล่นตุบลงมาจุก..แอ๊ก!! ที่พื้น
ที่แปลกใจว่าทำไมมันสูงกว่าปกติจังล่ะ? … แล้วพอตอนที่เท้าแขนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
เอ๊ะ!! ทำไมแขนฉันมันมีขนดำๆ ฟูๆ เยอะอย่างนี้ล่ะ? ยาสระผมยี่ห้ออะไรน่ะ ทำไมใช้แล้วขนพริ้วเชียว!
หงายฝ่ามือมา ...อร้ายย... ม่ะ...ม่ะ.…มันมีกรงเล็บ!?!!
วิ่งสี่ขา? .. ใช่!!.. ฉันมีสี่ขา...ร้องเหมียว ๆ วิ่งมาที่หน้ากระจก
ไม่นะ! .. ฉันเป็นแมวตัวผู้ใช่ไหม .. ทำไมถึงได้มีหนวด!!
ไม่เอาสิ!! จะตัวผู้ตัวเมีย .. ขนจะนุ่มมันวับ!! .. หรือดวงตาจะเขียวสวยใสแวววาวมากกว่าเดิมแค่ไหน ฉันก็ไม่ควรปลื้มใจใช่ป่ะ! .. แล้วทำไมจึงเป็นเช่นงี้ได้ล่ะ?
ตบหน้าๆๆๆๆๆ ... ฝันอยู่ใช่ไหม!! … ตื่นๆๆๆๆ .. จงตื่น!!
ไม่อ่ะ! แมวดำหน้าด้านตัวนี้ยังไม่ยอมหายไปอ่ะ!! ทำไงดี? ..
รีบทบทวนความทรงจำจะหาสาเหตุ ..
บ้าจริง!! วันนี้ฉันก็เข้านอนหัวค่ำอย่างปกตินี่นา
หรือ..ก่อนนอนได้แอบกินอะไรไปหรือเปล่าอ่ะ?!?
ไม่นะ! .. ไม่มี! ..
โอเค! ..แอบกินชอคโคเล็ตสอดไส้วิสกี้ยี่ห้อซีวาสไปหนึ่งชิ้นก็ได้ ..
แต่มันก็แค่ก้อนจี๊ดดดดส์เดียวเองนะ? .. ฟรองซัวส์บอกว่ากินได้ .. ถ้า .. ดาม่อนไม่เห็น
นั่นไง ... สงสัยเรื่องนี้แหละ!
เราแอบกินในสิ่งที่ดาม่อนไม่อนุญาตแน่ๆ
ตายแล้ว!! งั้นควรทำไง?
ดาม่อนแก้ให้ได้ไหม? ... ใช่ๆ .. ดาม่อน ..
อย่างรวดเร็วทันใจ วิ่งตรงจี๋จะไปที่เคาะห้องของชายหนุ่มเจ้าของปราสาท แล้วหล่อนเชื่อมั่นว่าเขาต้องเป็นเจ้าของคำสาปนี้ด้วยแน่ๆ
แงงงงงง … ดาม่อนจ๋า แก้คำสาปให้ค้าวหน่อยเซ่!!
อ้าว!! หว่ายยยย...ปลาทูติด!? ..เอ้ย!!.. ประตูปิด!!
ปล. นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากนิยายโรแมนซ์ ของนักเขียนอังกฤษท่านหนึ่งซึ่งนักเขียนจำไม่ได้ว่าเรื่องอะไร ใครเป็นคนแต่ง เพราะเช่ามาอ่านเมื่อนานมากแล้วละค่ะ .. เป็นเรื่องเกี่ยวกับแม่มดโก๊ะๆ แบบนี้นี่ละ :)
**********
♡ ขอขอบคุณทุกโหลดทุกวิวมา ณ ตรงนี้ด้วยจร้า ♡
